Różnice w poziomie utrzymania dróg gminnych są bardzo znaczące. Na jednych ułożono dywaniki asfaltowe, a inne toną w błocie. I co ciekawe, są to ulice położone bardzo blisko siebie, o identycznych warunkach terenowych. Gminna droga w środku wsi, prowadząca do kilku gospodarstw wydaje się dla specjalistów z Urzędu Gminy nie do ujarzmienia. Po każdych nieco dłuższych opadach, dolny odcinek tej drogi tonie w olbrzymiej kałuży. Paradoks polega na tym, że kilka metrów dalej, za chodnikiem znajduje się czynny rów z przepustem pod drogą krajową wpadający trochę dalej do Pielnicy. Warunki odprowadzenia wody niemal idealne. Nie ma to jednak znaczenia dla osób odpowiedzialnych za utrzymanie gminnej infrastruktury. Wciąż słychać tłumaczenia, że to inny zarządca powinien się tym zająć, a to, że brakuje pieniędzy. I tak z utwardzonego chodnika mieszkańcy skręcają po deszczu na błotnistą drogę gminną, którą od czasu do czasu ratuje sołtys kilkoma taczkami kamienia. Na prośbę mieszkańców tej ulicy przypominamy ów temat, może kiedyś doczeka się szczęśliwego finału. Radni będą wkrótce nadawać nazwy ulicom w Nowosielcach, warto się zdecydować, czy będzie to Błotnista, czy Osuszona.

Projekt wodociągów w Nowosielcach wykonany w drugiej połowie lat 90-tych ubiegłego wieku jest w świetle prawa nadal aktualny. Inwestycja będąca w trakcie realizacji przez ponad 15 lat obejmowała zarówno kanalizację jak i wodociąg. Wpłaty mieszkańców na budowę tej infrastruktury zbierane przez komitet budowy kanalizacji na podstawie orzeczeń sądowych okazały się “nielegalne”. Chodziło głównie o to, że zadaniem własnym gminy było i jest nadal budowanie wodociągów oraz kanalizacji i wcale to nie wymagało wnoszenia specjalnych opłat przez mieszkańców. Wpłaty ze strony komitetów społecznych były jednak bardzo chętnie przyjmowane przez władze gmin, bo stanowiły pokaźny zastrzyk finansowy na rozkręcenie inwestycji. Mieszkańcom tłumaczono, że to na projekt, grubszą rurę, projekt przyłącza itd. Tym, co się ociągali z wpłatami zrobiono niespodziankę

Ostatnie zebranie mieszkańców pokazało, że zainteresowanie sprawami społecznymi, życiem wsi jest znikome. Brak kandydatów na stanowisko sołtysa z młodszego pokolenia nie jest przypadkowy. Młodsze pokolenie jest dzisiaj bardziej świadome niż 20-30 lat temu. Powszechnie stawianym pytaniem w przypadku podjęcia jakiejkolwiek funkcji społecznej to – co ja z tego będę miał? Niewielu widzi sprawę inaczej, zastanawiając się, co mogę zrobić dla wioski lub środowiska. Ludzi aktywnych, chcących działać, zdolnych do zaangażowania się w sprawy lokalne jest niewielu. Przyczyny leżą również po stronie obecnego systemu, który wymusza od ludzi pracujących pełnego zaangażowania i oddania pracodawcy. Państwo nie dba o społeczeństwo, jest wręcz wrogie dla rodzin, destabilizuje życie społeczne.

Na zebraniu wiejskim w niedzielne popołudnie 26 kwietnia wybrany został na czwartą kadencję sołtys Nowosielec pan Jan Stokłosa. Na 124 ważnie oddane głosy 111 popierało kandydaturę obecnego sołtysa. W trakcie zgłaszania kandydatów okazało się, że nikt nie chce startować na to stanowisko. Z trzech zaproponowanych osób, żadna nie wyraziła zgody na kandydowanie. W dalszej części zebrania wybrana została Rada Sołecka. Na 8 miejsc kandydowało 12 osób. Członkowie Rady wybrani w głosowaniu tajnym (liczba głosów):JACEK GOMUŁKA 101 JAN SOBOLAK 86 KACPER BURCZYK 83 DAMIAN KOZIERADZKI 80 ANDRZEJ MAŁEK 68 RYSZARD KOMAŃSKI 64 STANISŁAW BURCZYK 63 ANDRZEJ SIECZKOWSKI 53Sprawozdanie z ubiegłej kadencji przedstawił na początku zebrania sołtys. Głosów w dyskusji na ten temat nie było. W omawianiu spraw bieżących wsi dominowały sprawy budowy wodociągu, przyłączy oraz naprawy dróg po wykopach.

Za dwa tygodnie na zebraniu wiejskim odbędą się wybory sołtysa. Będzie też okazja, aby porozmawiać o przebiegu wodociągowej inwestycji, zniszczonych drogach oraz o tym, kto to w końcu będzie naprawiał. Dzisiaj sytuacja wygląda tak, że przekopane drogi i dojazdy do posesji zasypuje się i ubija “skoczkiem”, a wykonawca twierdzi, że grunt powinien się sam ustabilizować. Ludzie często odsyłani są ze swoimi uwagami do gminy. Tam z kolei urzędnicy twierdzą, że firma wygrała przetarg, a w zakresie robót ma również naprawienie szkód po wykopach. Faktem jest, że projekt często zakłada prowadzenie sieci środkiem drogi, kiedy tuż obok jest działka, którą spokojnie można rurę wodociągową puścić. Drogi naprawiane z wielkim trudem, nawiezione kamieniem, w ciągu kilkudziesięciu minut można zamienić na wiele lat w błotnisty, poligonowy trakt. Takie są uroki poważnych inwestycji.

Tradycyjnie pierwszą stacją jerozolimskiej drogi krzyżowej jest dziedziniec muzułmańskiej szkoły, przylegającej do północnego muru dawnej Świątyni. Można tam wejść jedynie razem z franciszkanami, w każdy piątek o godzinie 13tej. W innych okolicznościach nabożeństwo rozpoczyna się od klasztoru franciszkańskiego, gdzie znajdują się symboliczne kaplice Skazania na śmierć, Biczowania i Koronowania cierniem. Na poszczególnych stacjach jerozolimskiej Drogi bolesnej stoją albo niewielkie kapliczki, najczęściej zamknięte na głucho, albo rozpoznaje się je wyłącznie po tablicach z łacińskimi numerami i napisami. Jerozolimska droga krzyżowa zaczyna się podobnie jak wszędzie na świecie: w kaplicy, pod figurą biczowanego Jezusa. Co bardziej spostrzegawczy pielgrzymi dostrzegą zapewne także rzymski kamień z wyrytą na nim grą, dzięki której rzymscy żołnierze skracali sobie czas – to zaś pozwoli im na lepsze wczucie się w realia epoki. Potem wychodzi się na zewnątrz. Przy trzeciej stacji, ufundowanej przez polskich żołnierzy, którzy pod dowództwem gen. Andersa wyszli z nieludzkiej ziemi byłego ZSRR i dotarli aż do Jerozolimy, wchodzi się na ruchliwą ulicę położonej na osi rzymskiego Cardo. W pobliskim ormiańsko-katolickim kościele, gdzie znajduje się czwarta stacja, możemy od niedawna podziwiać wspaniałą bursztynową monstrancję wyobrażającą ziemską i niebieską Jerozolimę, arcydzieło gdańskich złotników. Cały tekst tutaj.ŹRÓDŁO http://mateusz.pl