W grudniu 1984 roku na zebraniu wiejskim w Nowosielcach podjęto wyzwanie związane z kolejną, dużą inwestycją w naszej miejscowości – budową przedszkola. Zapału i dobrych chęci nie brakowało. Olbrzymia część zebranych wyraziło swoje poparcie dla tej inicjatywy. W krótkim czasie zawiązał się społeczny komitet budowy przedszkola. Poparcie działacze mieli ze strony dyrektora miejscowej szkoły podstawowej Pana Stanisława Cichowskiego. Gmina popierała również tę inicjatywę, chociaż na tym w zasadzie zainteresowanie urzędu się kończyło. Mieszkańcy zadeklarowali chęć wnoszenia składek na ten cel. Bardzo chętnie pracowali również na miejscu budowy. Po otrzymaniu pozwolenia na budowę zabrano się za wykonanie fundamentów. Lokalizacja przedszkola była idealna. Obiekt został zaprojektowany pomiędzy “małą” i dużą szkołą. Wokół jest sporo terenu dla wykonania placu zabaw i rekreacji. Sprawy szły w dobrym kierunku do 1988 roku. Choroba jednego z członków komitetu budowy spowodowała zahamowanie tempa prac. Na przełomie lat 80 i 90 stało się jasne, że zadanie to może nie doczekać się realizacji. Zabrakło liderów naładowanych zapałem, zdolnych do kontynuacji tej budowy. Polityka gminy była bardzo pasywna i zważywszy, że przedszkole to miałoby powstać w Nowosielcach, nikt z urzędu nie kwapił się do pociągnięcia społecznego peletonu z naszej miejscowości. Prawda była taka również, że gmina Zarszyn w tamtym czasie nie wyróżniała się specjalnie bogactwem inicjatyw, a o boomie inwestycyjnym nikt nawet nie marzył. Marazm gospodarczy tamtego okresu okraszany był niewielkimi inwestycjami głównie w obrębie jednostek OSP i w oświacie. Sesje rady były okazją do wspólnych spotkań, których charakter był bardziej towarzyski niż samorządowy. Przebicie się przez układy sterowane w znacznej mierze przez lobby radnych z Beska oraz miejscowego GS-u nie było rzeczą łatwą. Materiały zgromadzone na budowę przedszkola zostały oddane do dyspozycji urzędu gminy, a praktycznie trafiły na Długie, gdzie budowano dodatkowy, sportowy segment przy budynku szkoły. Nam się ostał jeno fundament.
