Podobno Komorowski został człowiekiem roku. To fakt, posiada kilka cech ludzkich. Z opublikowanych wyników można wysnuć wniosek, że startowali tu tylko politycy. Czyżby reszta narodu, to nie był gatunek ludzki. Mierzi już mocno publikowanie sondaży, rankingów najlepszych z najlepszych, najbogatszych z najbogatszych i innych notowań, w których tylko politycy i celebryci. Nieważne, że cała opublikowana czołówka startująca w konkursie Człowieka roku uzyskała poparcie, które w normalnym kraju daje tylko mandat do wyprowadzki z budynku rządu lub parlamentu. Nasi politycy są tak przywiązani do stołków, że nic nie jest w stanie ich usunąć od paśnika. Wielu z nich po prostu jest bez ambicji i brakuje im samokrytyki. Na arenie międzynarodowej co rusz mamy kompromitujące wydarzenie. Ostatnio nasz wymiar sprawiedliwości zwrócił się do władz amerykańskich o pomoc w sprawie przetrzymywania w Polsce więźniów przez CIA. Spotkało się to z odmową. Jeżeli rząd USA nie ma interesu aby się tym zajmować, po co robi to nasz wymiar sprawiedliwości. Zamulone do granic możliwości sądy i prokuratury nie nadążają ze sprawami, jakie do nich trafiły, a tu jeszcze biorą się za tematy, które dotyczą tylko i wyłącznie interesów obcych państw. Proponujemy utworzenie nowego rankingu – “Błazen polityczny roku”. Mamy ich całą plejadę, więc konkurencja będzie niemiłosierna. Oczywiście jako jury powinni wystąpić zwykli obywatele, którzy mają trzeźwy przegląd sytuacji i nie widzą interesu, aby ściemniać i podlizywać się jakiejkolwiek grupie politycznej. Jeżeli sondaż poprowadzi którakolwiek stacja TV lub upadająca gazeta, wynik będzie z góry ustawiony.

Wywiad z Vittorio Messorim, pisarzem, dziennikarzem i publicystą katolickim – rozmawia Agnieszka Żurek Wielu chrześcijan zadaje sobie obecnie pytanie, jak nie stracić swojej tożsamości, pozostać wiernym doktrynie katolickiej, a jednocześnie nie stracić kontaktu ze światem, nie wyizolować się z niego nadmiernie.– Na to pytanie nie ma odpowiedzi. Każdy musi znaleźć ją sam, kierując się historią swojego życia, swoją wrażliwością. Bóg stworzył nas na szczęście równymi sobie nawzajem i jednocześnie różnymi. Każdy musi odnaleźć własny styl. Ja na przykład jestem osobą nawróconą, pochodzę ze świata laickiego, nigdy nie studiowałem w seminariach, nie znałem doktryny katolickiej. Odkryłem wiarę, kiedy kończyłem studia na uniwersytecie w Turynie. Przyjmując ją, zachowałem jednocześnie styl świecki. Myślę, że jestem – dzięki Bogu – człowiekiem naprawdę wierzącym, staram się być – dzięki Bogu – człowiekiem praktykującym, chętnie uczestniczę w pielgrzymkach, chętnie nawiedzam sanktuaria. Jednocześnie jako osoba wierząca i praktykująca jestem osobą otwartą i nowoczesną. Inni – ze względu na historię ich życia, doświadczenie, mogą oczywiście mieć inny styl. Nie ma recepty, jak być jednocześnie prawdziwymi katolikami i ludźmi uczestniczącymi w życiu świata. Myślę, że bardzo dobrą – kiedyś powszechnie stosowaną – a obecnie zaniedbaną niestety praktyką jest kierownictwo duchowe. Na Zachodzie katolicy zarzucili tę pomoc duchową. Tymczasem rozmowa z dobrym księdzem, nawet tylko raz w miesiącu, może bardzo pomóc w weryfikacji, czy idzie się w dobrym kierunku. Nie tylko spowiedź jest ważna, ale także kierownictwo duchowe. Nie próbujmy wszyscy naśladować jednego modelu. Jest nieskończenie wiele sposobów bycia ludźmi wierzącymi, chrześcijanami, katolikami. Powiedzmy sobie to wyraźnie: nie jest to

Z niepokojem obserwujemy ciągły wzrost cen pieczywa. Dzisiaj już trochę większa drożdżówka kosztuje tyle, co do niedawna chleb. Wprawdzie asortyment i wygląd wyrobów naszych rodzimych piekarni stale się powiększa, jednak ceny odstraszają, zamiast przyciągać klientów. Chleb to już nie zwykłe pieczywo, ale dzieło sztuki. Kołacze wielkości koła od fiata 126p o swojskich nazwach przyciągają klientów zapachem i piękną skórką. Pieczywo można kupić pokrojone na kromeczki. Jego smak wzbogacają różne dodatki. Tylko patrzeć jak w firmowych sklepach Jadczyszyna lub Szelca powstaną kąciki, gdzie można będzie degustować chlebek z domowym smalcem zaprawionym swojską kiełbaską lub podsmażaną cebulką. Bogactwo asortymentu i wysokie ceny mają też drugie oblicze. W piekarniach powstaje olbrzymia ilość przeterminowanych wyrobów piekarniczych. Nie wszystkie piekarnie potrafią sobie z tym poradzić. Przekazać go do jadłodajni dla ubogich nie opłaca się, gdyż państwo nalicza od tych darowizn podatek. Chleb lub bułki z przekroczonym jednodniowym terminem przydatności do spożycia jest często pełnowartościowym produktem spożywczym. Przyczyny wzrostu cen pieczywa to rosnące ceny paliw i zbóż. Do tego dojdzie jeszcze podwyżka podatku VAT. Sytuacja zmusi ludzi do większego szacunku dla tego podstawowego produktu żywnościowego na naszych stołach.

Premier Donald Tusk zadeklarował pomoc naszego kraju gospodarkom tych państw unijnych, które mają problemy z płynnością finansową własnych budżetów. Gest może i piękny, ale Polska sama wymaga wsparcia ze strony unijnego budżetu. Powstaje swoista paranoja w systemie finansowym UE. Gospodarki państw, które przyjęły wspólną walutę miały się wzmacniać, a jest dokładnie odwrotnie. Kryzys dotyka zarówno bankrutów, jak i giganty gospodarki unijnej. Ci pierwsi padają przygnieceni obciążeniami i odsetkami banków komercyjnych, a ci drudzy nie nadążają wkładać do wspólnej skarbonki, której dno ma coraz większą dziurę. Jednym słowem założenia polityki pieniężnej Zjednoczonej Europy padają pod biurokratycznym ciężarem. Polska zachowuje się w tym towarzystwie jak osławiony prezes Nikodem Dyzma. Robi dobrą, buńczuczną minę i udaje ważniaka politycznego, zapominając, że z butów wystaje słoma. Jakie upoważnienie ma premier do składania takich obietnic? Kraje, które uzupełniły starą piętnastkę mają ciągle status szeregowców. Jednak nie należy zapominać, że Polska to wolny i suwerenny kraj, który z 38 milionami obywateli ma prawo samodzielnie decydować o swojej polityce i przyszłości. Jeżeli nie ma elit politycznych, które nas reprezentują w sposób godny i nie poniżający, należy się zastanowić nad ich zmianą.

W 29 rocznicę tragicznych wydarzeń w Kopalni Wujek prezydent od mądrych kłótni Bronisław Komorowski spotkał się z rodzinami poległych w tamtych grudniowych dniach. Wcześniej brał udział w uroczystościach z udziałem górników, gdzie pięknie i przejmująco opowiadał o potrzebie pojednania. Po jego przemówieniu rozległy się gwizdy. Nie tak dawno Komorowski zaprosił do pałacu prezydenckiego na spotkanie generała Wojciech Jaruzelskiego, który był zwierzchnikiem sił zbrojnych i razem z generałem Kiszczakiem wysłali do tej kopalni siły ZOMO, aby spacyfikować protestujących górników. Rozkaz użycia broni i ostrej amunicji nie pozostawiał złudzeń. Mogli być zabici. I było ich dziewięciu. Mieli przestrzelone górnicze hełmy, poranione spracowane ręce, a ich krew wsiąkała w ziemię, którą codziennie przemierzali, aby zjeżdżać w dół, budować socjalistyczną ojczyznę. Kiedy dzisiaj prezydent przymila się rodzinom ofiar i ich katom nasuwa się pytanie, z kim on właściwie trzyma? Permanentny i jakiś wyreżyserowany uśmiech rezydenta pałacu przy Krakowskim Przedmieściu daje trochę do myślenia.