Gdy zaczęła obowiązywać ustawa o ochronie danych osobowych nastąpiła mała rewolucja w życiu codziennym oraz społeczno- gospodarczym. Nagle ruszył proces maskowania danych, adresów i publicznie dotąd dostępnych danych. Na klatkach schodowych w blokach zniknęły listy lokatorów. Ktoś, kto poszukiwał danego mieszkańca i często korzystał z tej listy poczuł się nagle, jak kierowca na skrzyżowaniu, któremu wyłączono sygnalizację świetlną. Zainteresowana odnalezieniem Kowalskiego osoba nie mogła się w żaden sposób dowiedzieć, że na tej klatce mieszka jeszcze Malinowski, Obciach i Zieliński. Z książek telefonicznych zniknęły adresy, numery mieszkań i budynków. Przydatność takich książek stała się mocno wątpliwa, więc firmy które je drukowały nagle zauważyły, że nikt tych książek nie chce kupować. Nasze dane osobowe ma w swoich bazach bardzo wiele firm. Należą do nich zakłady pracy, ZUS, ubezpieczyciele, służba zdrowia, policja, sądy, banki i firmy handlowe, które o to występują. Każdy obiecuje, że nie będzie ich udostępniał bez naszej zgody. Sytuacja przypomina dziecięce zabawy, kiedy jedni się chowają, a inni odliczają patrząc przez palce, gdzie się chowamy. Najgłupszym przepisem, jaki ostatnio wszedł w życie jest publiczny dostęp do bazy ksiąg wieczystych, które zawierają wszystkie niezbędne dane powiększone dodatkowo o nasze długi wobec banków i zastawione pod hipotekę nieruchomości. Takiej totalnej błazenady prawnej już dawno nie było. Uzyskanie numeru księgi wieczystej jest banalnie proste, a dalej sprawdzenie ile sąsiad wziął kredytu, to kwestia kilku minut przed komputerem połączonym z siecią internet. Dajmy jeszcze chwilę odpowiednim (obcym) służbom na zebranie danych i totalne zinwigilowanie stanu majątkowego naszego społeczeństwa, a dostęp do zasobów sądowych z danymi KW zostanie zablokowany. Będą mieli do niego dostęp nieliczni – funkcjonariusze służb, notariusze i niektóre urzędy. Ustawa o ochronie danych osobowych, to jeden z dziwniejszych tworów prawnych, jakie powstały w ostatnim dwudziestoleciu.
