Podczas II wojny światowej, 24 marca 1944 r., Niemcy rozstrzelali polską Rodzinę Ulmów oraz ukrywających się u nich Żydów z Rodzin Szallów i Goldmanów. Markowa, w której rozegrała się ta tragiczna historia położona jest w południowo-wschodniej Polsce – około 10 km od Łańcuta. W okresie II Rzeczpospolitej (1918-1939) zamieszkiwało ją 4500 mieszkańców, w tym około 120 Żydów. We wsi duże wpływy posiadał ruch ludowy, dzięki któremu w Markowej wykształciła się lokalna elita – chłopi otwarci na świat i nowocześnie gospodarujący, a jednocześnie przywiązani do wyznawanej wiary i ewangelicznych wartości. W tym klimacie zostali wychowani Józef Ulma i Wiktoria Niemczak, którzy w 1935 r. zawarli małżeństwo i wkrótce doczekali się licznego potomstwa. Józef, poza uprawą pola, zajmował się fotografią, ogrodnictwem, hodowlą jedwabników, konstruowaniem urządzeń mechanicznych, a także działalnością społeczną w ruchu spółdzielczym, Stowarzyszeniu Młodzieży Katolickiej oraz w związanym z ruchem ludowym Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”. Wiktoria opiekowała się domem i dziećmi: Stasią, Basią, Władziem, Franusiem, Antosiem, Marysią. W 1942 r. okupujący Polskę Niemcy zgładzili większość markowskich Żydów. Jednak w domach Szylarów, Przybylaków, Cwynarów oraz dwóch rodzin o nazwisku Bar wojnę przeżyło co najmniej 17 Żydów – z Rodzin Riesenbachów, Lorbenfeldów, Segalów, Weltzów. Ci chłopi ukrywali Żydów, mimo że wszelka pomoc była rygorystycznie ścigana i karana śmiercią, a lokalnym dowodem na determinację Niemców był los Rodziny Ulmów. Józef i będąca w dziewiątym miesiącu ciąży Wiktoria oraz szóstka ich dzieci w wieku od jednego do ośmiu lat zostali zadenuncjowani, prawdopodobnie przez ukraińskiego policjanta. Wszyscy domownicy, w tym ukrywani Żydzi – pięciu mężczyzn z

Środkowy przystanek autobusowy w Nowosielcach w kierunku na Krosno. Zamocowany tam rozkład jazdy autobusów sanockiego przedsiębiorstwa Conex przypomina kawał rozjeżdżonej puszki z konserwy. Jest to stan po torturach, jakim rozwydrzona młodzież poddaje wszystko co spotyka na swojej drodze wracając na rauszu z imprezy. Prawdopodobnie obronił by się rozkład jazdy wypalony na laserówce na podkładzie z blachy grubości minimum 5 mm mocowany czterema prętami stalowymi fi 10 mm, puszczonymi na wylot. I jeszcze należałoby po ucięciu nadmiaru pręta zaklepać jego końcówki, aby śruby nie zostały odkręcone za wcześnie. Przy takim rozkładzie jazdy wandale chcący uszkodzić ten detal, mogą już tylko popisać się wyburzeniem fragmentu ściany z zainstalowaną stalowa płytą.

Stacja monitorowania poziomu wody na Pielnicy zainstalowana na moście w Nowosielcach otrzymała dodatkowe wyposażenie. Panel ogniw fotowoltaicznych zamontowany na wysięgniku ma dostarczać energii do ładowania akumulatora zasilającego urządzenia pomiarowe. Pomysł całkiem dobry. Patrząc na bezczynność generatorów wiatrowych zainstalowanych w Zarszynie w okolicy przystanku autobusowego nad przejściami dla pieszych, lepszym rozwiązaniem wydają się więc ogniwa korzystające z energii słonecznej.

Mamy pośród świętych kościoła katolickiego naszego rodaka z Sanoka. Jednak niewielu zna chociażby pobieżnie jego życiorys. Dlatego pozwolimy sobie przypomnieć najważniejsze fakty z życia tego wielkiego i zacnego rodaka. ZYGMUNT GORAZDOWSKI urodził się w Sanoku dnia 1 listopada 1845 roku w rodzinie, w której wysoko ceniono i respektowano zasady religii katolickiej. Po ukończeniu gimnazjum podjął studia prawnicze na Uniwersytecie we Lwowie, które na drugim roku przerwał  i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Lwowie.  Święcenia kapłańskie otrzymał  w Katedrze Lwowskiej dnia 25 lipca 1871 r. Już na pierwszych placówkach pracy duszpasterskiej dał się poznać, jako człowiek posiadający wyjątkowy charyzmat łączenia pracy kapłańskiej i charytatywnej. Był  propagatorem pamiątek pierwszokomunijnych i pamiątek związanych z Sakramentem Bierzmowania. Ks. Zygmunt w czasie szalejącej epidemii cholery, z zupełnym zapomnieniem o sobie spieszył chorym z duszpasterską posługą i konkretną pomocą, a zmarłych własnymi rękami wkładał do trumny. Już wówczas nawet Żydzi z wielkim szacunkiem całowali jego ubranie, uważając go wprost za człowieka świętego. Od 1877 roku ks. Zygmunt rozpoczął swoją działalność kapłańską i dobroczynną we Lwowie. Jako wikary, administrator, a potem proboszcz, podjął w wielu szkołach pracę katechetyczną. Angażował się w pracę wydawniczą i redaktorską. Będąc sekretarzem Instytutu Ubogich Chrześcijan we Lwowie, założył Dom pracy dobrowolnej dla bezdomnych żebraków, wśród których znajdowały się także dzieci. Jak podają Sprawozdania z działalności tego Domu: wielu ubogich… zaprzestało żebrania i z odzyskanym poczuciem własnej godności powróciło na drogę przyzwoitego życia. Z inicjatywy ks. Zygmunta, znanego coraz bardziej jako «Ksiądz dziadów» i «Ojciec ubogich » rozpoczęła także swoją działalność we

Poziom języka polskiego spada drastycznie zarówno w piśmie, jak też w mowie. Ostatnia wpadka prezydenta Komorowskiego dowodzi, że poziom wykształcenia naszych elit politycznych pozostawia wiele do życzenia. Można to rozpatrywać w kategorii anegdoty, jednak kolekcja anegdot z tzw. wpadkami prezydenta rośnie niczym ciasto na drożdżach. Uśmiech i wieczna pogoda na twarzy Bronisława nieco osładzają ten stan obrazu głowy naszego państwa. Może należałoby skierować bezzwłocznie apel do dziennikarzy i mediów, aby nie wkładali tak blisko obiektywów oraz mikrofonów w otoczenie prezydenta. Tworzymy przecież obraz nowoczesnego i rozwiniętego kraju Europy. Za dużo tej słomy widać w obrazach i relacjach z kraju nad Wisłą. Czasu na edukację już nie ma. Wkrótce rozpocznie się nasza prezydencja w UE. Ostatecznie można by zrzucić wszystko na barki modnej ostatnio regionalności produktów. Utwórzmy w rejonie Krakowskiego Przedmieścia obszar Natura 2000, co pozwoli na specjalne traktowanie wszystkiego, co się tam dzieje.Dla niewtajemniczonych odsyłacz tutaj.

Oświetlenie hybrydowe jest dość młodym pomysłem realizowanym na polskim gruncie. Montaż lamp oświetlenia ulicznego, gdzie nie ma linii zasilającej, a jedynie akumulatory ładowane przez fotoogniwa i mini prądnice wiatrowe nie jest inwestycją tanią. Planowane w naszej gminie nieco ponad dwieście lamp w kosztorysie inwestorskim wycenione zostało na przeszło 8 mln złotych. Pojawiają się jednak sygnały, że w miejscach, gdzie inwestycje takie zrealizowano, oświetlenie nie działa w sposób, jaki by należało oczekiwać. Lampy gasną z uwagi na niedoładowanie akumulatorów. Brak słońca w okresach jesienno -zimowych oraz bezwietrzne dni to praktycznie pozbawienie możliwości doładowania jedynego źródła zasilania lamp LED-owych. Interesy robią zachodni dostawcy sprzętu, których poprzez dotacje z UE dofinansowuje sowicie inwestor. Mieszkańcy pozostają z oświetleniem bez światła. To niestety już się mniej podoba.