Budowa ziemnej sieci telekomunikacyjnej w Nowosielcach trwa i wolnymi, ale równymi krokami zmierza do finału. Jakie efekty przyniesie zależeć będzie od operatorów telekomunikacyjnych, gdyż to ich sygnał pójdzie tymi przewodami. Po doprowadzeniu kabla do domu będziemy najprawdopodobniej mogli wybrać dowolnego operatora naszego telefonu. Oprócz TPSA może to być Dialog, Netia lub UPC. Inwestycja ta ma też swoje słabsze strony. Z pewnością jest to niesamowita demolka naszych lokalnych dróg. Są miejsca, gdzie sieć ta zaprojektowana została właśnie w drogach lokalnych i gminnych. Mieszkańcy ufni, że ktoś to później naprawi są w błędzie. Wykonawca szybciutko podsypie, ubije i wyrówna, i za kilka tygodni już go nie będzie. Remonty przeprowadzane u nas systemem “rada sołecka corporation” nie na wiele się przydają. Infrastruktura podziemna będzie gotowa, ale ta, która widoczna jest gołym okiem nieprędko doczeka się właściwego stanu technicznego.

Czymś nadzwyczajnym jest fakt, że jeszcze przed beatyfikacją Jana Pawła II Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów opublikowała dekret dotyczący kultu liturgicznego sprawowanego ku czci bł. Jana Pawła II, Papieża. Zawiera on decyzję, że obowiązkowe wspomnienie liturgiczne błogosławionego Papieża Polaka diecezja rzymska oraz diecezje polskie obchodzić będą 22 października. Jednak, co bardzo ważne, dziękczynienie za jego beatyfikację będzie mogło być celebrowane w całym Kościele powszechnym. Takie upoważnienie do liturgicznego dziękczynienia za beatyfikację Jana Pawła II w całym Kościele oznacza zrównanie naszego nowego błogosławionego w kulcie ze świętymi. – Dekret uprzedza oczekiwanie wiernych całego świata i odchodzi od przyjętych zasad. Zezwalając na to, aby na całym świecie w całym Kościele powszechnym można było celebrować dziękczynienie za wyniesienie Ojca Świętego Jana Pawła II na ołtarze, niejako zrównuje go w kulcie ze świętymi.

Na tydzień przed beatyfikacją Jana Pawła II wciąż w liberalnych mediach słychać ujadania z hasłami o rzekomych przeszkodach w tym procesie. Na świąteczny okres New York Times opublikował artykuł napisany przez znaną w ich kręgach publicystkę Maureen Dowd zatytułowany “Wstrzymać beatyfikacje papieża”. Autorka zarzuca naszemu rodakowi, że nie reagował w sposób taki, jak liberałowie by sobie życzyli na przypadki pedofilii zdarzające się wśród duchownych. Zachodni świat nie walczy ze złem w mediach, nie piętnuje pedofilii i zboczeń w sposób zdecydowany i konsekwentny. Nikt nie blokuje stron internetowych z treściami zawierającymi treści gorszące i deprawujące młodzież. Pod ochroną są osobnicy propagujący zachowania anormalne, dewianci i gorszyciele. Ich postawa i środowisko jest lansowane jako wzorzec zachowań społecznych i to pod jakże szumnym szyldem tolerancji. Te środowiska mają czelność wytykać papieżowi jego postępowanie w sprawie trudnych i bolesnych zachowań niektórych duchownych. Takie zachowania mediów przypominają postawę znanych powszechnie środowisk, które świat musi traktować jak święte krowy. Im wolno wszystko, krytykować, upominać, grozić palcem, a nawet bombardować i zabijać innych w imię swoich racji. Tymczasem zwracanie uwagi i wytknięcie błędów tym środowiskom wywołuje lament i oburzenie. Pani Maureen może jest i dobrą publicystką, jednak rozumienie spraw kościoła katolickiego i postawy Jana Pawła II przerasta jej osobowość. Trzeba wpierw dorosnąć do godności noszenia sandałów za takim człowiekiem, jakim był Karol Wojtyła, aby móc cokolwiek oceniać w jego działalności i 26 letnim pontyfikacie. Fakt posiadania nagrody Pulitzera przez autorkę niczego tu nie zmienia.

W kościele katolickim zbliżają się najważniejsze święta dla wierzących. Pamiątka Zmartwychwstania Pańskiego obchodzona co roku przypomina największy cud Chrystusa – powstanie z grobu po męczeńskiej śmierci. Od Wielkiego Czwartku trwają przygotowania bezpośrednie do tego święta, a rozważana jest w tym czasie męka Pana Jezusa od Ostatniej Wieczerzy, aż do męczeńskiej śmierci na krzyżu. Żadna inna wiara nie ma takiego bogactwa tradycji, w której śmierć zwyciężona zostaje przez życie, a zło i nikczemność przepada pod ogromem miłości i oddania dla drugiego człowieka.

Polska scena polityczna wygląda jak wiejski festyn. W jednym miejscu się bawią, tańczą i piją. W innym próbują swoich sił, stają przeciw sobie jak koguty. Gdzieniegdzie dochodzi do bójki i strony dają sobie po gębie. Za chwilę razem siedzą przy stole i popijają gorzałkę. Główni aktorzy tej sceny jako żywo przypominają postaci z “Wesela” Wyspiańskiego. Radosne i głupkowate spojrzenia towarzyszą wypowiedziom o sprawach ważnych i istotnych dla naszego funkcjonowania. Polityczni uczestnicy tego festynu na wszystko mają odpowiedź, wszystko potrafią wytłumaczyć. Największy szwindel są w stanie przykryć garniturem władzy, skrzętnie chowając afery i przekręty pod dywany w organach powołanych do przestrzegania praworządności. Interesy Polski polegają na przehandlowaniu polskich złóż gazu łupkowego, wyprowadzeniu pieniędzy do banków zachodnich, ciągłym ujadaniu w kierunku Moskwy i Mińska oraz niesamowitej chęci posiadania na naszym terytorium kilku skorup ćwiczebnych rakiet Patriot. Ten festyn trwa już ponad dwadzieścia lat. Przy bufecie podstawieni pseudo politycy zrobili interesy stulecia dla zachodnich firm. Pod płaszczem prywatyzacji pozbawili nas majątku budowanego przez cały naród od co najmniej dwudziestolecia międzywojennego. Do tego przygrywa nam wciąż ta sama muzyka i leci na okrągło repertuar rozrywkowy w sprywatyzowanych mediach. Prezydent kłóci się o pomniki, interesuje palmami wielkanocnymi, a największym problemem dla rządu jest dobrze wypaść w czasie zbliżającej się prezydencji w unijnym konkursie demokracji. Dlatego sprowadza się najlepszych klakierów i wodzirejów od PR, aby może nie tyle dobrze wypaść, co nie popełnić gafy lub błazenady. Bo do tego nasza festynowa klasa polityczna jest jedynie zdolna. Co kilka lat zmieniają się aktorzy dający przedstawienie w altance.