Dziel i rządź (łac. Divide et impera) – stara i praktyczna zasada rządzenia polegająca na wzniecaniu wewnętrznych konfliktów na podbitych terenach i występowaniu jako rozjemca zwaśnionych stron. Jako pierwsi zastosowali ją Rzymianie na półwyspie Apenińskim (podpisywali umowy między podbitymi ludami, zwanymi odtąd “sprzymierzeńcami”, a sprzymierzeńcom nie wolno było podpisywać umów między sobą, przez to prowincje nie mogły się zjednoczyć aby pokonać Rzymian). Przykład: bitwa na Polach Katalaunijskich. Zasadę tę stosowano także w sprawach wewnętrznych państwa. Czynili tak już cesarze rzymscy, ale jednym z najlepszych przykładów był król Francji Ludwik XIV, który wygrywał ambicje jednych ministrów przeciwko innym, by żaden z nich nie zajął zbyt silnej pozycji i stał się dla monarchy niezastąpionym. Ogólnie rzecz biorąc jest to taktyka silniejszych i zwierzchnich ośrodków władzy, które bronią swej pozycji osłabiając walkami opozycję. We współczesnych, demokratycznych systemach politycznych zasada ta jest postrzegana negatywnie, ze względu na jej destrukcyjne efekty i antysolidarystyczne oblicze. źródło: http://pl.wikipedia.org Chociaż ostatnie zdanie mówi, że współczesne demokracje nie powinny zasady tej stosować, w praktyce stosują ją na potęgę. Dzisiaj dzieli się społeczeństwo, dzieli zakłady, składniki rachunków za prąd i gaz, dzieli wyborców oraz młodzież i dzieci w szkole na lepszych i gorszych. Podziały widoczne są na każdym kroku. Kto na tym zyskuje? Z pewnością nie ci, którzy podziałom ulegają. Każdy z nas powinien sobie odpowiedzieć, gdzie powinna być granica.
