Emerytura (zwana dawniej rentą starczą) – świadczenie pieniężne mające służyć jako zabezpieczenie bytu na starość dla osób, które ze względu na wiek nie posiadają już zdolności do pracy zarobkowej (jako pracownicy, przedsiębiorcy, rolnicy i in.) albo utraciły ją w znacznym stopniu oraz nie dysponują innymi źródłami dochodu gwarantującymi możliwość utrzymania się. (pl.wikipedia.org)
Dzisiaj ta definicja staje się mocno nieaktualna. Bardziej właściwa wydaje się taka wersja:
Emerytura – świadczenie obciążające budżet państwa, podobnie jak inne wydatki o charakterze socjalnym, które wypłacać powinno się ludziom po przejściu w wiek emerytalny (kwestia sporna 67 lat wg PO lub 72 lata wg projektu UE). Emerytura nie ma nic wspólnego z wypracowanym kapitałem początkowym, który jest jedynie fikcyjnym i czysto wirtualnym kontem osoby pracującej. Obiecywana w czasie reformy w 1997 roku emerytura, jako synonim dostatniej i bezpiecznej starości, po reformie przeprowadzonej przez Donalda Tuska w 2012 roku stała się znaczącym źródłem dochodu skarbu państwa (jest opodatkowana po raz kolejny), stanowi poważny udział w opłacie abonamentu (emeryci płacą i nie pytają, czy należy to robić), częściowo wspiera ludzi przedsiębiorczych młodego pokolenia (metoda “na wnuczka”) oraz stanowi uzupełnienie wydatków związanych z pochówkiem (po odłożeniu oszczędności rentowych można łącząc te środki z okrojonym zasiłkiem pogrzebowym dokonać godnego pochówku osoby, której dane było osiągnąć wiek emerytalny).
